Ebeveynlerin çocuklarına yönelik davranış ve tutumları, çocuğun karakterinin şekillenmesinde en önemli faktördür.
Çocuklar gelişim süreçlerini anne-babayı gözlemleyerek, taklit ederek tamamlarlar.
Çocuklar gelişim alanlarındaki temel bilgi, beceri, alışkanlık ve tutumları önce ailelerinden edinirlerken;
en temel ihtiyaçları anne babaları tarafından sağlanan bakım, rahatlık, destek ve sevgidir.
Çocukların gelişimsel özellikleri ve süreçleri yaş gruplarına göre değişiklik gösterir.
Bize çok küçük, önemsiz gibi görünse de çocuğun duygusal yaşantısında olup bitenlere, kendi anlam dünyasındaki sorunlara ciddiyetle yaklaşmak gerekir çünkü sorun her ne ise onun için ciddidir;
bu bizim de ciddi olmamız için yeterli bir nedendir.
Çocuk herhangi bir nedenden ötürü hayal kırıklığı yaşadığında, öfkelendiğinde yahut üzüldüğünde kendimizi onun yerine koymaya,
neler hissetmiş olabileceğini anlamaya yönelik bir çaba sergilememiz çocuklarla etkili bir iletişim kurmamızı sağlar.
Yargılamadan, kendimizi savunmaya kalkmadan onların duygularını, şikayetlerini kabul etmemiz gerekir.
Çocuklar anlaşıldıklarını hissettikleri zaman ebeveynlerine olan sevgilerini derinleştirirler.
Çocuğun duygularına saygı duyduğumuzu , onu anladığımızı göstererek ona yardımcı olabiliriz.
Çocuklar güçlü duygular içindeyken kimseyi dinlemezler.
Ne öğüt ne teselli ne de yapıcı eleştiri kabul ederler.
Bizden onların o anda neler hissettiklerini anlamamızı beklerler.
Çocuklar güçlü duygularını dile getirdikleri zaman bu duygular ortadan kalkmaz fakat dinleyici bu duyguları anlayışla ve yakınlıkla kabul ederse bu duygunun şiddeti azalır.
Çocukların sorularının çoğunun gerisinde kendini rahatlatma, endişeden kurtulma isteği vardır.
Bu tür sorulara en iyi cevap;
onlara olan ilgimizin, yakınlığımızın ve onlarla olan ilişkimizin devamlı olacağına dair teminat vermektir.
Mersin Portal-Haber Merkezi
